🔄🧠
Rouw is een ongevraagde, langdurige neuroplastische oefening die diepgewortelde hechtingspaden dwingt te herbouwen, waardoor het een van de meest intense vormen van hersenaanpassing is.
❤️
Ons brein is als een hersen‘pan’ waarin hechting ‘ingebakken’ zit dankzij sterke limbische-beloningconnecties die troost en veiligheid via oxytocine en dopamine reguleren.
💔
Rationeel begrijp je wel dat je geliefde er niet meer is, maar je hoopt, zoekt en verwacht dat de gekende verbinding, veiligheid, plezier en troost op elk moment terug kan komen.
Bij verlies valt de verwachte oxytocine- en dopaminepiek weg, waardoor het beloningssysteem herhaaldelijk ‘error’-signalen genereert en er chronische stress ontstaat.
Dit gemis, deze emotionele verwerking loopt hierdoor asynchroon met je rationele begrip.
⏳
Die chronische stress activeert de HPA-as met verhoogde cortisol, wat nieuwe synapsvorming vertraagt.
🐢
In tegenstelling tot doelgerichte neuroplastische oefeningen zoals iets nieuws leren, die duidelijke beloningsfeedback bieden, kent rouw geen voorspelbare dopamine- of oxytocinepieken.
Zonder dat positieve signaal blijft het brein in een voortdurende ‘search mode/wachtstand’, met verminderde motivatie en cognitieve flexibiliteit als gevolg
🧽
Het 'losweken' van deze ‘ingebakken’ paden vereist veel pijn, geduld, compassie.
Elke stap in dit proces, hoe pijnlijk ook, helpt om nieuwe, veerkrachtige neurale netwerken te vormen en zo het leven zonder de geliefde stap voor stap te aanvaarden.
Het neuroplastische proces van rouw is niet-lineair en verschilt per individu, afhankelijk van genetica, sociale steun en eerdere ervaringen met verlies.